Do wszystkich braci i sióstr z Oaz – Rzeczywistości Wspólnotowych Koinonii jan Chrzciciel

Chrystus zmartwychwstał!

„Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali”.
(Mt 2,10)

Droga Siostro, drogi Bracie,

wchodząc w czas Adwentu, otrzymujemy światło z przytoczonego fragmentu Ewangelii wg św. Mateusza. Chciałbym, aby towarzyszyła nam ta metafora podążania za gwiazdą, i aby była dla nas pomocą zarówno w tym szczególnym momencie roku liturgicznego, jak i w pozostałych jego okresach, i by stała się stylem życia w naszej ziemskiej wędrówce na spotkanie z Umiłowanym.

Gwiazdy widać na niebie nocą, kiedy panuje ciemność i chłód, a nie w ciągu dnia. Również nasza podróż przypada na czasy złożone i pełne zmian. Oprócz prawdziwych wojen, mamy do czynienia także z językiem nacechowanym konfliktowością. Dotyczy to zarówno życia politycznego, jak i społecznego, a także kościelnego.

Przytoczę słowa wypowiedziane przez papieża Franciszka po raz pierwszy w roku 2019, jeszcze przed pandemią, kiedy składał pracownikom Kurii Rzymskiej życzenia z okazji Świąt Bożego Narodzenia: „Żyjemy nie tyle w epoce przemian, ile raczej w czasie zmiany epok”.

Wydaje się, że sformułowanie to nie dotyczy jedynie wydarzeń, które znamy z historii, ale także pewnego świata, który ustępuje miejsca światu zupełnie innemu. Chodzi o pewniki, które przestają być pewnikami i o stabilizację, która staje się czymś płynnym. Dialektyka ta odnosi się do polityki, do religii, do moralności, do instytucji oraz do wizji człowieka z jego prawami i obowiązkami.

My, wierzący w Chrystusa, nie żyjemy poza tym wszystkim, ale, w uległości słowu Apostoła, który nie chce, abyśmy się smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei (por. 1Tes 4,13), mamy wzrastać w świadomości naszego powołania i z Bożą pomocą uczynić z tego czasu okazję do dawania świadectwa o tym, że żyjąc w tym świecie, należymy już do oczekującego nas Królestwa.

W takim właśnie kontekście jesteśmy wzywani, aby wnosić naszym życiem nową jakość, w sposób pełny, a zarazem wspólnotowy, przeżywając naszą nadzieję. Wiemy i wierzymy, że Jezus jest Panem historii, i że to On prowadzi ją do jej ostatecznego końca, zgodnie z tym, co On sam o tym mówi: „Ja jestem Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec” (Ap 22,13).

Kiedy więc robi się ciemno, a Słońce Sprawiedliwości wydaje się dalekie, to przecież prowadzi nas Ono za pośrednictwem gwiazdy, która dla tych, co podnoszą głowy i wpatrują się w nią, staje się źródłem radości i poczucia bezpieczeństwa wynikającego z zaufania, że pomimo przeciwności, przecież w Nim mieszkamy i zależymy od Niego.

Ta gwiazda to Jego słowo, zdolne oświecać, prowadzić, uzdrawiać i stwarzać rzeczy, które jeszcze nie istnieją. Są to więc Jego obietnice, a my, Koinonia Jan Chrzciciel, razem z całym Kościołem i w Kościele, jesteśmy ucieleśnieniem owego „już”, odnoszącego się do niezmiennych prawd i „jeszcze nie” czyli tego „nowego”, które nadchodzi. Gwiazda jest źródłem radości, ponieważ świecąc w ciemności, przypomina, że jesteśmy ludem w drodze, otwartym na nadzieję wypatrującą tego, co przed nami: „Oto Ja dokonuję rzeczy nowej; pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu” (Iz 43,19)..

Kochani, Adwent to czas Słowa, które mamy czytać, którym mamy się modlić i którym mamy żyć – zarówno w wymiarze osobistym, jak i wspólnotowym, ze świadomością, że po nocy przychodzi dzień, a cierpienie rodzącej przynosi nowe życie. Dajmy się więc prowadzić gwieździe, która nie jest jedynie cząstką kosmosu, ale także celem naszej wędrówki: „Ja jestem Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna” (Ap 22,16).

Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko życzyć Wam owocnej Adwentowej drogi, radosnego Bożego Narodzenia i pomyślnego Nowego Roku!

Rzym, 30 listopada 2023 r.

O. Giuseppe De Nardi
Pasterz Generalny